21 mei, Ferrara-Ravenna

Vanmorgen waren we al vroeg op weg: 8 uur, maar zonder ontbijt en zonder water.
Dus hebben dat eerst in orde gemaakt: in de nabije supermarkt water gehaald en de ingrienten voor de lunch.De barretjes voor het ontbijt waren de eerste km's gesloten, maar na ca 13 km was een echte Italiaanse bar open. Wij namen niet , zoals de Italianen 1 espresso en 1 broodje, dat staande werd veroberd, maar haalden de schade van de vorige dag in met vele broodjes en veel koffie. Ik was er overigens wel aan toe, want het vorige avondeten was "naadje" geweest; niet de schuld van de Italiaanse keuken, hoor, Jacques, maar gewoon van onszelf.

Onze route ging verder door heel wat drooggelegd gebied in de Po-vlakte met nu mooie landbouwvelden.We werden af en toe voorbijgereden door groepjes zeer profesioneel uitziende fietsers, die wel heel erg naar de States "roken" :Sommigen, groetend in keurig Italiaans; anderen( achterblijvers waarschijnlijk) moeizaam voor zich uitkijkend.

Na ca 70 km moesten met een pontje de Reno over, maar voor we dat punt bereikten, moesten we een paar km over een dijk en vandaar hadden we een prachtige kijk over een lagune met massa's reigers, kraanvogels en lepelaars.( Voor zover jullie mij van enige faunische kennis verdenken, ik heb dit ook uit een boekje.)Zo moet vroeger dit hele gebied zijn geweest, voor de drooglegging.

Uiteindelijk kwamen wij bij het pontje, waar we ook onze lunch gepland hadden. Voor 50 Eurocent de man werden we over de Reno gezet door een jonge veerman, die het kruis van zijn ruime jeans precies tussen zijn knieen had. M.i. een nieuw laagterecord of is het een diepterecord?

Op onze pleisterplaats krioelde het van... .. jawel, hoor, onze Amerikaanse fietsers, die daar de lunch kregen voorgeschoteld, bevoorraad door een Italiaanse reisagent, die deze week aan deze Amerikanen waarschijnlijk een maandsalaris verdient. Na hun lunch waren meteen alle prullenbakken vol.

Terwijl wij ons zo onderhielden met deze fietsers, stopte er vlak voor ons een bevoorradingauto van een of andere ijsfabriek, die moest wachten op de pont.
En alle Amerikanen begonnen meteen te roepen:" gelato, gelato"( ze spreken geen woord over de "border", behalve als het op eten aankomt) en ...verdomd na een minuut of vijf werd een van de vriesdeuren geopend en werd er een doos ijs verdeeld onder de Amerikanen en ons.O,la,la, dat is Italie, alles is mogelijk.

Na deze pleisterplaats was Ravenna nog en kippe-eindje en nu zitten we in een hotelletje, midden in de stad.

Ik wil nog even reageren op het bericht van Yvonne. Yvonne, het zijn niet zozeer de kuiten, die dikker worden van het fietsen, maar het gedeelte boven de knie. Dus, wat jouw verhaaltje over je knieen betreft, daar kom je niet mee weg, maar wij laten ons graag overtuigen, als je op de eerstvolgende Italiaanse les aanwezig bent met rok. Aan een verzoek om als eventuele tegenprestatie in korte broek te verschijnen, kunnen wij, edoch, geen gevolg geven.

Die uitdijende bovenbenen heeft overigens ook een potentieel probleem met onze afzakkende beenstukken of stockings opgelost.Ze zullen nu wel blijven zitten.En Adrie had voor mij nog wel van de mooie elastieken kousenbanden gemaakt. Maar,zoals Cruijf al zei: Alle voordelen hep zijn nadeel". Ik waande mij al (Pedaal)ridder in de orde van de Kousenband, maar mijn lidmaatschap moet blijkbaar in de wacht blijven.

Wij hebben overigens geweldig weer: veel zon en nauwelijks regen gehad en de beenstukken hebben ook helemaal niet gebruikt. In Sud-Tirol is er een spreuk: "Wenn die Engelen reisen, wird das Wetter sich weisen". We kunnen dus niet alleen een aardig eindje fietsen, maar we zijn ook........; juist, dat jullie dat maar weten.

Ciao,

Pieter.