24 mei, de Appennijnen in.
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Jos
25 Mei 2007 | Italië, Rome
Er resteerde ons vandaag nog een aantal trajecten in de Appennijnen om in Rome te komen.De eerste tocht ging naar San Piero in Bagno.
De naam van de plaats leent zich voor allerlei speculaties, temeer daar het woord "bagno" in het Italiaans verschillende betekenissen heeft.Zo zou je kunnen bedenken, dat er daar ooit een heilige in bad is geweest, zoiets als "St. Pietje in bad", maar dat voelde toch niet zo goed. Een andere mogelijkheid was misschien, dat er sprake was van een Italiaanse tegenhanger van Manneke Pis uit Brussel, maar gezien de zedigheid van de Italianen, althans in het openbaar, kon ook deze intepretatie mij niet bevredigen. De oplossing moest dus ter plaatse worden gezocht.
De rit zelf voerde ons vandaag nog eerst over 50 km vlak parcours,met alle kenmerken van de Povlakte. Maar daarna was het klimmen geblazen: veel vals plat, maar ook flinke hellingen en meer dan wij verwachttten uit de beschrijvingen van Hans Reitsma. Het was al de aanloop naar de Valico di Montecoronaro. De route was overigens heel rustig,omdat tegenwoordig het snel- verkeer over een pas aangelegde autostrada gaat.
Maar voor al dat klimmen begon, heeft Jos het Krik-Krak-lawaai uit het trapaslager van zijn fiets laten halen. We moesten wel een "oretta" wachten voordat de reparatie kon beginnen, maar het werd wel een heel grote "ora".
We vonden onderdak in Hotel Tourismo, dat geleid werd door een wat oudere dame.Bij het verkennen van het plaatsje waren wij getuige van een begrafenisceremonie. Een enorme stoet: voorop een honderdtal mensen, toen de rouwauto, daarachter 3 priesters (het was een begrafenis met drie Heren), waarvan de middelste via een microfoon voorging in het gebed en daarachter nog een enorme massa mannen( die nu geen heren meer genoemd kunnen worden) en vrouwen. Ik was eerst verwonderd, dat er maar 1 rouwauto was, want ik dacht eerst, dat minstens een kwart van de plaatselijke bevolking overleden was gezien de belandstelling, maar daarna constanteerden we nog een ander,typisch fenomeen: als de stoet passeerde, gingen bij alle zaken en huizen de lichten uit en de rolluiken dicht.
s Avonds hebben in ons hotel gegeten: Oma presenteerde op uitdrukkelijk verzoek de spijskaart en wij waren verbaasd over het lage prijsniveau en ook nog de indicatie in lires. We hebben het er flink van genomen en het was ook lekker.Maar toen Jos ging afrekenen, werd waarschijnlijk de inflatie van de laatste jaren verrekend en werd Jos door Oma flink te grazen genomen.
Overigens wat de naam van het plaatsje betreft, er zijn in de omgeving nogal wat thermaalbadden; dus de eerste impuls was ook hier juist: de heilige heeft toch in bad gezeten.
Pieter.
De naam van de plaats leent zich voor allerlei speculaties, temeer daar het woord "bagno" in het Italiaans verschillende betekenissen heeft.Zo zou je kunnen bedenken, dat er daar ooit een heilige in bad is geweest, zoiets als "St. Pietje in bad", maar dat voelde toch niet zo goed. Een andere mogelijkheid was misschien, dat er sprake was van een Italiaanse tegenhanger van Manneke Pis uit Brussel, maar gezien de zedigheid van de Italianen, althans in het openbaar, kon ook deze intepretatie mij niet bevredigen. De oplossing moest dus ter plaatse worden gezocht.
De rit zelf voerde ons vandaag nog eerst over 50 km vlak parcours,met alle kenmerken van de Povlakte. Maar daarna was het klimmen geblazen: veel vals plat, maar ook flinke hellingen en meer dan wij verwachttten uit de beschrijvingen van Hans Reitsma. Het was al de aanloop naar de Valico di Montecoronaro. De route was overigens heel rustig,omdat tegenwoordig het snel- verkeer over een pas aangelegde autostrada gaat.
Maar voor al dat klimmen begon, heeft Jos het Krik-Krak-lawaai uit het trapaslager van zijn fiets laten halen. We moesten wel een "oretta" wachten voordat de reparatie kon beginnen, maar het werd wel een heel grote "ora".
We vonden onderdak in Hotel Tourismo, dat geleid werd door een wat oudere dame.Bij het verkennen van het plaatsje waren wij getuige van een begrafenisceremonie. Een enorme stoet: voorop een honderdtal mensen, toen de rouwauto, daarachter 3 priesters (het was een begrafenis met drie Heren), waarvan de middelste via een microfoon voorging in het gebed en daarachter nog een enorme massa mannen( die nu geen heren meer genoemd kunnen worden) en vrouwen. Ik was eerst verwonderd, dat er maar 1 rouwauto was, want ik dacht eerst, dat minstens een kwart van de plaatselijke bevolking overleden was gezien de belandstelling, maar daarna constanteerden we nog een ander,typisch fenomeen: als de stoet passeerde, gingen bij alle zaken en huizen de lichten uit en de rolluiken dicht.
s Avonds hebben in ons hotel gegeten: Oma presenteerde op uitdrukkelijk verzoek de spijskaart en wij waren verbaasd over het lage prijsniveau en ook nog de indicatie in lires. We hebben het er flink van genomen en het was ook lekker.Maar toen Jos ging afrekenen, werd waarschijnlijk de inflatie van de laatste jaren verrekend en werd Jos door Oma flink te grazen genomen.
Overigens wat de naam van het plaatsje betreft, er zijn in de omgeving nogal wat thermaalbadden; dus de eerste impuls was ook hier juist: de heilige heeft toch in bad gezeten.
Pieter.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
